O nas

Pszczelarstwem zajmujemy się od 1974 roku. Jesteśmy absolwentami Technikum Pszczelarskiego w Pszczelej Woli.  Dyplomy pszczelarzy otrzymaliśmy w 1984 roku i od tego czasu nieprzerwanie do dzisiaj zajmujemy się pszczelarstwem.  Aby mieć możliwość posiadania miód różnych gatunków nasze pszczoły wywozimy na tzw. wędrówkę.

Miód jest jedną z najcenniejszych substancji odżywczych i leczniczych, jaką zafundowała nam natura. Składający się w prawie 80 procentach z cukrów prostych jest niezwykle łatwo przyswajalny przez organizm ludzki. Jego wchłanianie odbywa się w górnej części przewodu pokarmowego, bezpośrednio do krwi z pominięciem procesów pośrednich i trwa poniżej dwóch godzin.
Oprócz węglowodanów zawiera kwasy, białko, enzymy, substancje bakteriobójcze oraz wodę. W miodzie znajdują się także witaminy zazwyczaj z grupy B, ale również A, C i K choć w niewielkich ilościach, wszystkie aminokwasy oraz około 30 makro- i mikroelementów. Najważniejsze z nich to żelazo, mangan, kobalt i magnez. Zwłaszcza cenne jest żelazo, ponieważ pierwiastek ten, choć w miodzie jest go niewiele, występuje w formie niezwykle dobrze przyswajalnej przez organizm ludzki. Miód zawiera również inhibinę, substancję, która hamuje rozwój bakterii i zabija niektóre jej szczepy.
Ze względu na swoje wartości, miód jest szczególnie zalecany dla chorych na serce, wątrobę, przy reumatyzmie, anemii, niedowadze, złej przemianie materii, podczas rekonwalescencji, przed operacjami.
Osobom zdrowym pozwala zachować dobrą kondycję, uodparnia i wzmacnia. Miód powinien być spożywany przez dzieci i młodzież, ponieważ wpływa u nich na przyrost wagi, wzmaga ogólną odporność organizmu oraz ułatwia rozwój umysłowy.

Lecznicze spożywanie miodu

Spożywanie miodu rozpuszczonego w wodzie (1 łyżka na 1/2 szklanki letniej wody z wyprzedzeniem 10-12 godzin) zwiększa przyswajalność od 6 do 200 razy. Praktycznie przygotowanie napoju robi się wieczorem, a spożywa rano na godzinę przed jedzeniem. Bezpośrednio przed spożyciem wskazane jest dodać soku z cytryny. Kuracja lecznicza trwa 2-3 miesiące, należy ją przeprowadzać na wiosnę i jesienią.

Przechowywanie miodu

Miód powinno się przechowywać w szczelnie zamkniętych naczyniach – najlepiej szklanych lub kamionkowych, w ciemnym i suchym pomieszczeniu, najlepiej w temp. około 15 stopni C. Zabójcza dla miodu jest temperatura wyższa niż 42 stopnie C, ponieważ powoduje zniszczenie zawartych w nim enzymów oraz inhibin. Nie wolno go zatem

zalewać wrzącym mlekiem czy wodą ani zagotowywać.

Pszczoły zbierają pożywienie dla siebie i dla czerwiu z roślin w postaci nektaru, względnie spadzi oraz pyłku kwiatowego. Głównym składnikiem nektaru i spadzi są cukry – węglowodany, pyłek natomiast (pierzga) jest przede wszystkim pokarmem białkowym, jednocześnie dość bogaty w tłuszcz. Nektar przynoszą pszczoły zbieraczki w wolu, pyłek zaś w koszyczkach na tylnych nóżkach. Nektar i spadź częściowo zjadane są przez pszczoły od razu, częściowo zaś przerabiane na miód i magazynowane jako zapas w komórkach plastrów. Przeróbka ta polega z jednej strony na odwodnieniu miodu, z drugiej zaś na niektórych przemianach chemicznych w jego skaldzie, np. zamianie cukru trzcinowego na gronowy i owocowy. Przemiany te zachodzą na skutek dodatku do nektaru lub spadzi śliny zawierającą fermenty. Gdy przemiany te dokonają się, a ilość wody spadnie do 18 – 20 % miód jest dojrzały i wówczas pszczoły napełniają nim komórki prawie do brzegów i zasklepiają je cienkim woskowym wieczkiem.
Pyłek kwiatowy podczas zbioru jest lekko zaprawiany miodem, żeby nadać mu lepkość. Pszczoły składają go po przeniesieniu do ula do komórek i ubijają głowami. Pierzgę nakładają one do komórek zaledwie do połowy ich głębokości: reszta komórki może być zapełniona miodem. Pierzga w komórkach przechodzi pod wpływem specjalnych bakterii fermentację mleczną, a powstający przy tym kwas mlekowy konserwuje ją. Jest to proces przypominający silosowanie pokarmu.
Jeśli w ulu nie ma płynnego nektaru i pszczoły zmuszone są żywić się gęstym miodem, to muszą one go wcześniej rozwodnić. Zimą czerpią wodę ze skraplającej się na ściankach ula pary, w porze cieplejszej przynoszą ją z zewnątrz w wolu. Jeżeli tuż obok pasieki nie ma wody stojącej, trzeba urządzić dla pszczół specjalne poidło.

Pasieka PszczeliPark