Leczenie Miodem

Rodzaje miodów.

Norma Polska rozróżnia trzy rodzaje miodów, tj. nektarowe, spadziowe oraz nektarowo – spadziowe.
Najbardziej popularne gatunki miodów nektarowych w Polsce to lipowy, akacjowy, wrzosowy, rzepakowy, gryczany i koniczynowy. Nie jest to oczywiście zamknięta lista odmian miodu. Otrzymuje się je tam, gdzie większe obszary pasiek obsiane są roślinami gatunku, a miód pozyskiwany jest zaraz po zakończeniu ich kwitnienia. Miody wielokwiatowe pochodzą natomiast głównie z nektaru zbieranego przez pszczoły z różnych roślin łąkowych, leśnych i górskich. W większości przypadków są jasne, a tylko nieliczne ich rodzaje mają zabarwienie w odcieniach od ciemnożółtego do brązowego. Na ogół wyróżniają się aromatem.
W Polsce występują głównie miody ze spadzi jodłowej i świerkowej. Spadź z drzew liściastych stanowi przeważnie domieszkę w miodach nektarowych. Miody spadziowe są najczęściej ciemne o zielonkawym i szarym zabarwieniu. Smak ich, w porównaniu z miodami nektarowymi bywa na ogół nieprzyjemny i mdły.
Pomiędzy miodami nektarowymi a miodami spadziowymi występują zasadnicze różnice w składzie chemicznym.

Różne gatunki miodów mają różne własności terapeutyczne, ale nie są to granice sztywne. Nie mniej jednak, jeżeli ktoś cierpi na konkretne schorzenie to lepiej zastosować do terapii miód odmianowy.

W Polsce otrzymuje się kilka rodzajów miodów gatunkowych, a mianowicie:

* Miód rzepakowy – ma w stanie płynnym zabarwienie jasnożółte z lekkim odcieniem zielonkowatym. Cechą charakterystyczną tego miodu jest jego bardzo szybka krystalizacja. Miód zmienia wówczas konsystencję i barwę, staje się smalcowaty i lekko żółty, prawie biały. Zapach tego miodu wyraźnie przypomina woń kwiatów rzepaku. Miód ten można łatwo otrzymać z uwagi na fakt, iż w Polsce obsiewa się rzepakiem dość znaczne tereny.
Miód rzepakowy wzmacnia mięsień sercowy, leczy niewydolność krążenia, zaburzenia rytmu pracy serca, miażdżycę oraz drogi żółciowe.
* Miód akacjowy – ma zabarwienie lekko żółtawe. W smaku jest mdły i prawie bez zapachu. Po skrystalizowaniu nabiera barwy kremowożółtawej. Otrzymanie czystego miodu z robinii białej w Polsce jest dość trudne, jednakże w niektórych rejonach kraju, gdzie akacja rośnie dość zwarcie i w sprzyjających warunkach można zebrać miód, który powstaje przy dużej przewadze nektaru tej rośliny.
Miód ten jest niezastąpiony przy nadkwaśności, trudnościach w trawieniu oraz w zaburzeniach przewodu pokarmowego.
* Miód lipowy – w stanie płynnym miód ten przypomina konsystencją i barwą olejek rycynowy, po skrystalizowaniu zaś przybiera barwę bardzo jasną, lekko kremową o szarym odcieniu. Smak ma dość ostry, aromat bardzo charakterystyczny i silny, przypominający zapach mięty.
Miód lipowy jest uważany za najlepszy ze wszystkich miodów. Pozyskanie czystego miodu lipowego jest prawie niemożliwe, ponieważ w Polsce istnieje zaledwie kilka większych skupisk drzew lipowych. Niemniej jednak przy korzystnych warunkach pogodowych sprzyjających nektarowaniu lip, a także lotom pszczół w niektórych okolicach można pozyskać dobre jasne miody powstające częściowo z nektaru lipy.
Miód lipowy ma właściwości antyspetyczne, jest dobry na uspokojenie, bezsenność, grypę, kaszel oraz zapalenie oskrzeli.
* Miód wrzosowy – wyróżnia się galaretowatą konsystencją, jasnobrunatnym zabarwieniem o odcieniu czerwonawym. Krystalizuje się dość szybko i przybiera wówczas konsystencję masłowatą i żółto brunatną barwę. Miód ten ma niezbyt silny zapach kwiatów wrzosu, smak zaś ma przyjemny, choć lekko gorzkawy.
Miód ten popularny jest przede wszystkim na zachodzie Polski, gdzie spotyka się kilkusethektarowe wrzosowiska.
Miód wrzosowy leczy prostatę, schorzenia nerek i pęcherza oraz dróg moczowych.
* Miód gryczany – jest miodem, który najbardziej mi odpowiada. Miody z nektaru gryki popularne są na Lubelszczyźnie i północnych terenach kraju. W miodzie gryczanym występuje rutyna, która sprawia że gatunek ten jest bardzo poszukiwany. Miód ten ma zabarwienie ciemnobrązowe, a po skrystalizowaniu staje się nieco jaśniejszy. Smak ma ostry, drapiący i wyraźny zapach kwiatu gryki, który wyczuwa się nawet w miodach z małą domieszką nektaru z gryki. Krupiec jest gruboziarnisty, przy czym na powierzchni często pozostaje warstwa miodu rzadkiego.
Miód gryczany stosowany jest przy zaburzeniach krążenia krwi, zwłaszcza przy zylakac, podczas stanów wyczerpania, przy nerwicach oraz przy złamaniach kości.
* Miód ze spadzi jodłowej – jest dość często spotykanym gatunkiem miodu na naszym rynku. Charakteryzuje się lekko żywicznym zapachem, przypominającym woń jodły. Zabarwienie w stanie płynnym ma ciemnozielone i jest przy tym kleisty i ciągliwy. Po skrystalizowaniu, co następuje dość trudno, przybiera barwę jaśniejszą. Miody spadziowe w porównaniu z innymi miodami nektarowymi zawierają znaczenie więcej fermentów, soli mineralnych, kwasów organicznych i inhibiny. Te miody, które pochodzą ze spadzi z drzew iglastych zawierają substancje skutecznie leczące schorzenia dróg oddechowych. Ponadto miody spadziowe stosowane są w pylicy płuc, w zaburzeniach przemiany materii, w cukrzycy, astmie i katarze.

Działanie miodu na choroby układu krążenia.

Leczenie chorób układu krążenia przy użyciu miodu ma długą tradycję. Zwiększa on siłę skurczu i wydolność mięśnia sercowego oraz rozszerza naczynia wieńcowe i obwodowe, przez co łagodzi dolegliwości wieńcowe i nadciśnienie tętnicze. Na efekt obniżający ciśnienie ma również wpływ jego działanie moczopędne. Niektórzy autorzy podają, że miód ma także działanie przeciwarytmiczne.
Należy wspomnieć, że miód działa na układ sercowo – naczyniowy pośrednio, poprzez działanie uspokajające i antyoksydacyjne (uważany jest za „zmiatacza” wolnych rodników) oraz działanie kardioprotekcyjne (ułatwia prawidłową pracę serca), za które jak przypuszcza się odpowiada zawarta w miodzie acetylocholonia, sole mineralne i witaminy.
Wzmocnienie siły działania miodu obserwowano przy łączeniu go z wyciągami ziołowymi, zwłaszcza z wyciągiem z kwiatostanu głogu i olejkiem melisowym.
Najczęściej stosuje się 1 – 2 łyżeczki miodu 2 -3 x dziennie. Osoby cierpiące na choroby układu krążenia stosują miód jako środek pomocniczy w zaburzeniach emocjonalnych.
Miód ma wielowiekową tradycję, jako środek łagodnie uspokajający. Polecany jest sam lub z dodatkami ziołowymi, np. melisą, do stosowania ciągłego w zespołach nerwicowych (2 – 3 x dziennie 2 łyżeczki) oraz jako środek ułatwiający zasypianie w dawce 2 łyżek stołowych bezpośrednio przed snem.
Miód polecany jest osobom, które intensywnie pracują intelektualnie, gdyż na skutek unikalnych własności odżywczych szczególnie poprawia czynności ośrodkowego układu nerwowego i korzystnie wpływa na rozwój psychiczny i umysłowy, zwłaszcza u dzieci i osób starszych.
Zioła najczęściej dodawane do miodu, stosowane w schorzeniach układu krążenia i systemu nerwowego to głóg i melisa.
Kwiatostan Głogu ma działanie bezpośrednie na mięsień sercowy – wzmaga nieznacznie siłę jego skurczów a zwalnia ich częstotliwość. Rozszerza naczynia mózgowe. Działa uspokajająco, rozkurczowo na mięśnie gładkie jelit, macicy, dróg moczowych oraz naczyń krwionośnych, zwłaszcza naczyń wieńcowych serca.
Liść Melisy wykazuje łagodne działanie uspokajające, ułatwia zasypiania. Łagodnie obniża ciśnienie tętnicze krwi . Ma własności przeciwbakteryjne i przeciwwirusowe.

Działanie miodu w chorobach układu oddechowego.

Miód stosowany jest zarówno w leczeniu jak i w profilaktyce chorób układu oddechowego. Obserwowano działanie przeciwdrobnoustrojowe miodu na najczęstsze patogeny chorób zakaźnych układu oddechowego. Zarówno na bakterie gram(-) , gram(+) oraz grzyby drożdżakowe. Uważa się, że działanie przeciwbakteryjne miodu warunkowane jest obecnością olejków eterycznych, a nade wszystko nadtlenku wodoru (powstaje on szczególnie łatwo w roztworach wodnych miodu). Działanie terapeutyczne miodu obserwuje się w prawie wszystkich zapalnych chorobach układu oddechowego, zarówno górnych (zapalanie gardła, nosogardzieli, migdałków, krtani, zapalanie zatok) jak i dolnych partii (zapalanie oskrzeli i płuc). Efekty terapeutyczne powodowane są tym, że poza działaniem przeciwdrobnoustrojowym działa wykrztuśnie, rozluźnia wydzielinę oskrzelową oraz działa przeciwzapalnie na drogi oddechowe. W wypadku leczenia chorób układu oddechowego dobre efekty uzyskuje się przy podawaniu miodu doustnie, zwłaszcza jeżeli jest rozpuszczony w wodzie lub w naparze ziół, a chory uprzednio roztworem tym popłucze sobie gardło, a następnie połknie. Zaobserwowano, że stałe używanie miodu zapobiega rozwojowi pylicy płuc u osób na nią narażonych, zwłaszcza korzystnie działa stosowanie miodu w połączeniu z pyłkiem pszczelim. Wynika to prawdopodobnie z ułatwionego odkrztuszania wydzieliny z płuc. Bardzo dobre efekty lecznicze obserwowano stosując inhalacje miodem. Inhalację można wykonać poprzez rozpuszczenie miodu w gorącej wodzie do 450C, w dużym naczyniu, i wdychanie ulatniającej się pary. Aby utrzymać temp. ok. 40 – 450 C można naczynie podgrzewać na maszynce elektrycznej bądź co chwilę dolewać małą ilość gorącej wody.

Działanie miodu w chorobach układu pokarmowego.

Miód pszczeli działa korzystnie na wszystkie odcinki przewodu pokarmowego – żołądek, dwunastnicę, jelito cienkie i jelito grube.
W wypadku choroby wrzodowej żołądka i dwunastnicy zaobserwowano dobre efekty przy stosowaniu rozpuszczonego miodu w ciepłej wodzie lub w naparach ziołowych. Należy go pić małymi łykami na godzinę przed jedzeniem. Metoda ta powoduje stymulację gruczołów śluzowych żołądka, co w efekcie zwiększa warstwę ochronną śluzu na jego błonie śluzowej. Picie małymi łykami roztworu miodu nie prowokuje żołądka do zwiększonego wydzielania kwasu solnego. Jeżeli chcemy leczyć niedokwaśność żołądka należy zastosować roztwór miodu tuż przed jedzeniem i wypić szybko cała szklankę.
Miód również ma duże znaczenie w leczeniu chorób jelit. Pobudza on wydzielanie soków trawiennych przez jelito cienkie (najlepsze efekty daje rozpuszczenie w wodzie 2-4 łyżeczek miodu) i wzmaga perystaltykę tego jelita.
Korzystne efekty zaobserwowano w leczeniu miodem stanów zapalnych jelita grubego. Szczególnie dobre efekty uzyskano łącząc miód z pyłkiem pszczelim i propolisem.
Zioła najczęściej dodawane do miodu, stosowane w schorzeniach układu oddechowego i m pokarmowego to owoc kopru oraz korzeń prawoślazu.
Owoc kopru wł. – ma działanie wykrztuśne i przeciwzapalne w obrębie układu oddechowego. Działa rozkurczowo na mięśnie gładkie przewodu pokarmowego. Pobudza wydzielanie soku żołądkowego. Hamuje rozwój drobnoustrojów w jelitach. Pobudza laktację. Działa wiatropędnie.
Korzeń Prawoślazu chroni błony śluzowe przed szkodliwym wpływem czynników zewnętrznych, ułatwia regenerację uszkodzonych fragmentów błony śluzowej. Ułatwia odkrztuszanie. Działa przeciwzapalnie w obrębie układu oddechowego i przewodu pokarmowego.

MIÓD WIELOKWIATOWY

MIÓD WIELOKWIATOWY

Miód wielokwiatowy może mieć różną barwę, od jasnokremowej do herbacianej.
Po skrystalizowaniu ma zabarwienie od jasnożółtego lub jasnoszarego do jasnobrązowego.
Zapach miodu wielokwiatowego jest raczej silny, podobny do zapachu wosku pszczelego.
W smaku jest bardzo zróżnicowany, zależnie od składu nektaru,  słodki, łagodny do ostrego z posmakiem gorzkawym.
Miód z wiosennych roślin w stanie płynnym jest jasny, ma przyjemny delikatny zapach kwiatowy i łagodny smak.
Natomiast miód pochodzący z nektaru kwiatów letnich jest znacznie ciemniejszy oraz odznacza się zdecydowanym smakiem i zapachem.
Miód wielokwiatowy pod względem składu chemicznego cechuje duża różnorodność.
Szczególnie dużą zawartością cukrów prostych odznacza się miód wielokwiatowy
z kwiatów wiosennych.
Natomiast miody pochodzące z pełni lata i późniejsze są bogatsze w enzymy, biopierwiastki i związki o działaniu przeciwdrobnoustrojowym.
Aktywność antybiotyczna miodu wielokwiatowego jest dość niska. Badania przeprowadzone w Oddziale Pszczelnictwa w Puławach  wskazują na niską aktywność inhibinową próbek miodu wiosennego i średnią aktywność dla próbek pochodzących
z miesięcy letnich (wartości inhibinowe kształtowały się w granicach 0-3).

MIÓD AKACJOWY

MIÓD AKACJOWY

W stanie płynnym miód ma barwę jasnosłomkową do zielonkawej. Czasami bywa nawet bezbarwny, uważany jest za najjaśniejszy ze wszystkich miodów. Pod względem barwy
i konsystencji przypomina syrop  cukrowy.
Po skrystalizowaniu przyjmuje zabarwienie od białego do słomkowego.
Z uwagi na wysoką zawartość  fruktozy bardzo wolno krystalizuje.
W smaku jest bardzo słodki (również ze względu na dużą zawartość fruktozy, która jest cukrem o stopniu słodyczy w odniesieniu do sacharozy równym 1,7), lekko mdły.
Odznacza się delikatnym, lekko mdłym aromatem kwiatów akacji.
Ze względu na delikatny smak i aromat oraz długo utrzymywany stan patoki jest popularnym środkiem słodzącym do wielu potraw, napojów, a zwłaszcza do deserów.
Dojrzały miód akacjowy charakteryzuje się wyższą zawartością sacharozy niż inne miody nektarowe . Z tego względu norma ogranicza jej zawartość, łącznie z  melecytozą, do 11% (od czerwca do końca września).
Typowa dla miodu akacjowego jest bardzo niska zawartość związków mineralnych.
Miód akacjowy należy do miodów bogatych we fruktozę, stąd jego przydatność dla chorych z lekkimi (nie insulinowymi) postaciami cukrzycy.
Jako produkt  bogaty w cukry proste, łatwo przyswajalne przez organizm, jest cenną odżywką regeneracyjną w stanach zmęczenia fizycznego i umysłowego.
Miód akacjowy odznacza się niską aktywnością antybiotyczną -  wartości inhibinowe dla próbek miodu akacjowego mieszczą się w granicach 0-3.

MIÓD RZEPAKOWY

MIÓD RZEPAKOWY

W stanie płynnym (patoka) jest prawie bezbarwny lub lekko słomkowy.
Po skrystalizowaniu przyjmuje barwę białą lub szarokremową.
Ze względu na przewagę cukru prostego glukozy nad fruktozą, a także niską zawartość wody  ulega szybkiej krystalizacji.
Miód rzepakowy w niskiej temperaturze (2-5oC) twardnieje w bardzo trudną do rozsmarowania masę; ale w temperaturach wyższych (14-18oC) krupiec (miód skrystalizowany) jest smalcowaty i łatwy do rozsmarowania.
Zapach, zarówno miodu płynnego jak i skrystalizowanego, jest słaby, zbliżony do zapachu kwiatów rzepaku.
Smak tego miodu jest bardzo łagodny, nieco mdły i lekko gorzkawy.
Miód rzepakowy ( podobnie jak nektar) zawiera prawie wyłącznie cukry proste z przewagą glukozy.
Charakteryzuje się szczególnie niską zawartością związków mineralnych, lecz o znacznej przyswajalności przez organizm. Należy do nich między innymi żelazo i bor, tj. pierwiastek niezbędny do budowy tkanki kostnej oraz właściwego funkcjonowania śledziony i tarczycy.
Badania w OP w Puławach wykazały, że wartości inhibinowe miodów rzepakowych mieszczą się w zakresie 0-3.

MIÓD MALINOWY

Miód malinowy

Pochodzi z kwiatów maliny (Rubus idaeus) charakteryzuje się kolorem złocistym, po skrystalizowaniu jaśnieje, prawie śnieżnobiały. Malina kwitnie około 3 tygodnie, a rozpoczyna kwitnienie z końcem maja. Z 1 ha można pozyskać od 40 do 120kg miodu. Zapach miodu miły przypomina zapach kwiatów malin. Podobnie jak miody poprzednie szybko krystalizuje. Miód malinowy działa rozgrzewająco, napotnie, przeciwgorączkowo. Zawarte w tym miodzie kwasy tłuszczowe i betacytosteryny sprawiają, że polecany jest jako lek przeciwmiażdżycowy. Stosowany jest również w schorzeniach górnych dróg oddechowych, przeziębieniach i nieżycie żołądka.

Najliczniejszą grupę związków w miodzie stanowią węglowodany. W największej ilości monosacharydy: glukoza  (~34%) i fruktoza (~39%). Istotnym czynnikiem wpływającym na smak miodu są kwasy organiczne. W największej ilości występują kwasy: glukonowy, jabłkowy i cytrynowy. Zasadniczą grupą związków decydującą o smaku i aromacie miodu są olejki eteryczne pochodzące z nektaru. Łącznie z miodu wyodrębniono ponad 50 substancji aromatycznych, wśród których znajdują się wyższe alkohole alifatyczne, aldehydy  i ketony  a także estry  i związki polifenolowe. Barwa miodu uzależniona jest od obecności różnych barwników. Największe znaczenie maja karotenoidy, głównie β-karoten  i ksantofil. Zawartość związków azotowych w miodzie jest niewielka. Spośród białek  występujących w miodzie ważną rolę biologiczną spełniają enzymy. Pochodzą one głównie z gruczołów ślinowych pszczół. Do najważniejszych należy zaliczyć inwertazę, która powoduje rozpad sacharozy do glukozy i fruktozy, α-amylazę  i β-amylazę, prowadzące do przemiany polisacharydów  do dekstryn  a następnie do cukrów prostych; oksydazę glukozy powodującą utlenianie glukozy do kwasu glukonowego. W reakcji tej powstaje nadtlenek wodoru – związek o właściwościach antyseptycznych. Ponadto miód zawiera pewne ilości mikroelementów: (potas, chlor, fosfor, magnez, wapń, żelazo, mangan, kobalt  i inne). W miodzie stwierdzono również występowanie substancji o charakterze hormonalnym. Ważne zadanie spełnia acetylocholina. Miód zawiera także niewielkie ilości witamin – B1, B2, B6, B12, kwas foliowy, kwas pantotenowy i biotynę.
Wartość kaloryczna 100 g miodu waha się w granicach 320–330 kcal. Dominujący udział cukrów prostych – glukozy i fruktozy, decyduje o właściwościach wzmacniających miodu. Cukry te są wchłaniane w układzie pokarmowym bezpośrednio do krwi, gdzie w zależności od potrzeb przetwarzane są w energię lub odkładane w wątrobie w postaci glikogenu. Miód jest cennym produktem odżywczym, zwłaszcza dla ludzi wyczerpanych pracą fizyczną czy umysłową. Obecnie miód wchodzi w skład diety: sportowców, alpinistów, płetwonurków. Cukry proste biorą też udział w detoksykacji, chroniąc w pewnym stopniu przed działaniem zanieczyszczonego środowiska oraz obniżając toksyczne działanie alkoholu, nikotyny  i innych używek. Obecna w miodzie acetylocholina obniża ciśnienie  i poprawia krążenie krwi, natomiast cholina działa ochronnie na wątrobę oraz zwiększa wydzielanie żółci. Jony metali zawarte w miodzie stymulują produkcję czerwonych ciałek krwi i hemoglobiny. Antybakteryjne właściwości miodu są wynikiem kompleksowego działania kilku czynników. Jednym z nich jest powstający nadtlenek wodoru. Bakteriostatyczne działanie miodu wywołane jest także jego wysokim ciśnieniem osmotycznym, jak również może być to efekt działania olejków eterycznych i flawonoidów, występujących w miodzie w niewielkich ilościach. Miód odznacza się również właściwościami przeciwzapalnymi, odnawiającymi i oczyszczającymi. U dzieci spożycie miodu wzmaga rozwój umysłowy i zwiększa odporność na choroby. Dzieci w wieku 1–4 lat powinny dostawać 7 g (1 łyżeczka) dziennie; dzieci w wieku 5–12 lat powinny spożywać 15–40 g miodu dziennie

MIÓD GRYCZANY

MIÓD GRYCZANY

Miód gryczany jest  typowym ciemnym miodem letnim, patoka ma barwę  ciemnoherbacianą do brunatnej. Po skrystalizowaniu przyjmuje barwę brązową.
Przy dostępie światła w trakcie przechowywania miód staje się ciemnobrunatny, prawie czarny.
Krystalizuje  powoli, przyjmując postać gruboziarnistą, niejednolitą. Wg normy dopuszczona jest na powierzchni cienka warstwa płynna.
Miody o dużej lepkości jak np. gryczany  tworząc mniej zarodków krystalicznych, krystalizują wolniej i dają większe kryształki z tendencją do ich opadania na dno
i rozwarstwiania się. W temperaturze niżej  10-15oC miód gryczany krystalizuje więc
w miarę równomiernie.
Ma bardzo intensywny  zapach kwiatów gryki.
Smak charakterystyczny: ostry, słodki i lekko „drapiący”.
Pod względem smaku i aromatu jest bardzo specyficzny i dlatego wyczuwalny jest
w miodach nawet z niewielką domieszką nektaru gryki.
W składzie chemicznym miodu gryczanego,  stwierdza się dużą ilość fruktozy. Znaczne ilości magnezu, żelaza i innych biopierwiastków, co jest charakterystyczne dla ciemnych miodów.
Stwierdza się także stosunkowo dużą ilość witaminy C  oraz witamin B.
Natomiast, mimo znacznej zawartości rutyny w zielu gryki (do 2%), w pozyskanym miodzie praktycznie nie stwierdza się jej. W procesie dojrzewania miodu związek ten ulega rozkładowi .
Miód gryczany odznacza się znaczną kwasowością, stwierdza się wyjątkowo dużą ilość białka. Jako miód letni bogaty jest w liczne enzymy
Badania przeprowadzone w Instytucie Pszczelnictwa w Puławach wskazują, że nawet po roku przechowywania tego produktu w temp. pokojowej, aktywność  diastazy kształtuje się znacznie powyżej normy. Miód gryczany odznacza się  wysoką aktywnością antybiotyczną – wartości inhibinowe 4 i 5.

MIÓD WRZOSOWY

MIÓD WRZOSOWY

Miód wrzosowy w stanie płynnym ma barwę bursztynowo-herbacianą  i konsystencję galaretowatą,
Jego przechodzenie ze stanu roztworu koloidalnego do stanu galaretowatego, zwanego żelem zachodzi dzięki dużej zawartości dekstryn, które  w połączeniu z białkami
(a w miodzie wrzosowym jest ich także stosunkowo dużo) przyczyniają się do powstania żelu.
Ma silny zapach kwiatu wrzosu, swój intensywny aromat zawdzięcza ok. 120 substancjom chemicznym (olejki eteryczne pochodzące z nektaru).
W smaku jest mało słodki, ostry, gorzkawy .
Krystalizuje przeważnie dość szybko, przybierając konsystencję drobnokrystaliczną i barwę żółtopomarańczową lub żółtobrunatną.
Zawiera dużo wolnych aminokwasów (w tym wszystkie egzogenne) i enzymów
(w badanych próbkach stwierdzono obecność 15 enzymów).
W miodzie wrzosowym wysoka jest zawartość biopierwiastków  (wykryto ich aż 47
w formach dobrze przyswajalnych), występują roślinne hormony wzrostu i neurohormony.
Miód zawiera również stosunkowo dużo witamin z grupy B,  natomiast jest ubogi w witaminę C.
Aktywność antybiotyczna miodu wrzosowego jest na poziomie miodu spadziowego
i nektarowo-spadziowego oraz nieco niższa od miodu lipowego i gryczanego.

MIÓD SPADZIOWY

MIODY SPADZIOWE

Miód spadziowy jest najczęściej ciemny z odcieniem zielonkawym lub szarym, czasem prawie czarnym w stanie płynnym.
Po skrystalizowaniu barwa rozjaśnia się, bywa od szarobrązowej (może być z odcieniem zielonym) poprzez brązową do ciemnobrązowej (z odcieniem szarym lub zielonkawym).
Miody spadziowe z drzew liściastych mają  smak łagodny z posmakiem cierpkawym, czasami  mało przyjemny  (np. spadź dębowa),
Z drzew iglastych – łagodny, mało słodki,  lekko żywiczny.
Zapach słaby, lekko korzenny lub żywiczny.
W miodach spadziowych znajduje się znaczny procent cukru złożonego, melecytozy, zwanego też cukrem modrzewiowym, którego nie ma,  bądź jest w nieznacznej ilości
w miodzie nektarowym. Jego duża ilość może być niekiedy przyczyną bardzo szybkiej krystalizacji miodu spadziowego (nawet w plastrach)

Wśród polskich miodów odmianowych wzrost aktywności antybiotycznej przedstawia się następująco:
najmniej aktywny miód rzepakowy
akacjowy,
wielokwiat wiosenny,
spadziowy,
nektarowo-spadziowy,
wrzosowy,
wielokwiat z lata,
lipowy
najbardziej aktywny miód gryczany.
Aktywność antybiotyczną miodu określa się za pomocą wartości inhibinowej, wyrażonej liczbami od 0 do 5.
Miody hamujące rozwój wzorcowego szczepu gronkowca złocistego:
- w stężeniu 50% mają wartość inhibinową 0,
- w stężeniu 25% wartość inhibinową 1,
- w stężeniu 12,5% wartość inhibinową 2,
- przy stężeniu 1,56% lub niższym wartość inhibinową 5.

MIÓD LIPOWY

MIÓD LIPOWY

Miód lipowy w stanie płynnym ma barwę od zielonkawożółtej do jasnobursztynowej.
Po skrystalizowaniu od białożółtej do złocistożółtej.
W wyniku krystalizacji przyjmuje postać drobnoziarnistą, niekiedy krupkowatą.
W smaku jest słodki, dość ostry, często z gorzkawym lekko miętowym posmakiem.
Miód lipowy ze względu na różnorodność zawartych w nim składników oraz korzystne cechy organoleptyczne znajduje szerokie zastosowanie zarówno w odżywianiu, jak
i w lecznictwie.
Miód lipowy jest bogaty w enzymy, odznacza się wysoką aktywnością antybiotyczną – wartości inhibinowe  4 i 5.