Miód z pasieki Lublin

Leczenie Miodem

Rodzaje miodów.

Norma Polska rozróżnia trzy rodzaje miodów, tj. nektarowe, spadziowe oraz nektarowo – spadziowe.
Najbardziej popularne gatunki miodów nektarowych w Polsce to lipowy, akacjowy, wrzosowy, rzepakowy, gryczany i koniczynowy. Nie jest to oczywiście zamknięta lista odmian miodu. Otrzymuje się je tam, gdzie większe obszary pasiek obsiane są roślinami gatunku, a miód pozyskiwany jest zaraz po zakończeniu ich kwitnienia. Miody wielokwiatowe pochodzą natomiast głównie z nektaru zbieranego przez pszczoły z różnych roślin łąkowych, leśnych i górskich. W większości przypadków są jasne, a tylko nieliczne ich rodzaje mają zabarwienie w odcieniach od ciemnożółtego do brązowego. Na ogół wyróżniają się aromatem.
W Polsce występują głównie miody ze spadzi jodłowej i świerkowej. Spadź z drzew liściastych stanowi przeważnie domieszkę w miodach nektarowych. Miody spadziowe są najczęściej ciemne o zielonkawym i szarym zabarwieniu. Smak ich, w porównaniu z miodami nektarowymi bywa na ogół nieprzyjemny i mdły.
Pomiędzy miodami nektarowymi a miodami spadziowymi występują zasadnicze różnice w składzie chemicznym.

Różne gatunki miodów mają różne własności terapeutyczne, ale nie są to granice sztywne. Nie mniej jednak, jeżeli ktoś cierpi na konkretne schorzenie to lepiej zastosować do terapii miód odmianowy.

W Polsce otrzymuje się kilka rodzajów miodów gatunkowych, a mianowicie:

* Miód rzepakowy – ma w stanie płynnym zabarwienie jasnożółte z lekkim odcieniem zielonkowatym. Cechą charakterystyczną tego miodu jest jego bardzo szybka krystalizacja. Miód zmienia wówczas konsystencję i barwę, staje się smalcowaty i lekko żółty, prawie biały. Zapach tego miodu wyraźnie przypomina woń kwiatów rzepaku. Miód ten można łatwo otrzymać z uwagi na fakt, iż w Polsce obsiewa się rzepakiem dość znaczne tereny.
Miód rzepakowy wzmacnia mięsień sercowy, leczy niewydolność krążenia, zaburzenia rytmu pracy serca, miażdżycę oraz drogi żółciowe.
* Miód akacjowy – ma zabarwienie lekko żółtawe. W smaku jest mdły i prawie bez zapachu. Po skrystalizowaniu nabiera barwy kremowożółtawej. Otrzymanie czystego miodu z robinii białej w Polsce jest dość trudne, jednakże w niektórych rejonach kraju, gdzie akacja rośnie dość zwarcie i w sprzyjających warunkach można zebrać miód, który powstaje przy dużej przewadze nektaru tej rośliny.
Miód ten jest niezastąpiony przy nadkwaśności, trudnościach w trawieniu oraz w zaburzeniach przewodu pokarmowego.
* Miód lipowy – w stanie płynnym miód ten przypomina konsystencją i barwą olejek rycynowy, po skrystalizowaniu zaś przybiera barwę bardzo jasną, lekko kremową o szarym odcieniu. Smak ma dość ostry, aromat bardzo charakterystyczny i silny, przypominający zapach mięty.
Miód lipowy jest uważany za najlepszy ze wszystkich miodów. Pozyskanie czystego miodu lipowego jest prawie niemożliwe, ponieważ w Polsce istnieje zaledwie kilka większych skupisk drzew lipowych. Niemniej jednak przy korzystnych warunkach pogodowych sprzyjających nektarowaniu lip, a także lotom pszczół w niektórych okolicach można pozyskać dobre jasne miody powstające częściowo z nektaru lipy.
Miód lipowy ma właściwości antyspetyczne, jest dobry na uspokojenie, bezsenność, grypę, kaszel oraz zapalenie oskrzeli.
* Miód wrzosowy – wyróżnia się galaretowatą konsystencją, jasnobrunatnym zabarwieniem o odcieniu czerwonawym. Krystalizuje się dość szybko i przybiera wówczas konsystencję masłowatą i żółto brunatną barwę. Miód ten ma niezbyt silny zapach kwiatów wrzosu, smak zaś ma przyjemny, choć lekko gorzkawy.
Miód ten popularny jest przede wszystkim na zachodzie Polski, gdzie spotyka się kilkusethektarowe wrzosowiska.
Miód wrzosowy leczy prostatę, schorzenia nerek i pęcherza oraz dróg moczowych.
* Miód gryczany – jest miodem, który najbardziej mi odpowiada. Miody z nektaru gryki popularne są na Lubelszczyźnie i północnych terenach kraju. W miodzie gryczanym występuje rutyna, która sprawia że gatunek ten jest bardzo poszukiwany. Miód ten ma zabarwienie ciemnobrązowe, a po skrystalizowaniu staje się nieco jaśniejszy. Smak ma ostry, drapiący i wyraźny zapach kwiatu gryki, który wyczuwa się nawet w miodach z małą domieszką nektaru z gryki. Krupiec jest gruboziarnisty, przy czym na powierzchni często pozostaje warstwa miodu rzadkiego.
Miód gryczany stosowany jest przy zaburzeniach krążenia krwi, zwłaszcza przy zylakac, podczas stanów wyczerpania, przy nerwicach oraz przy złamaniach kości.
* Miód ze spadzi jodłowej – jest dość często spotykanym gatunkiem miodu na naszym rynku. Charakteryzuje się lekko żywicznym zapachem, przypominającym woń jodły. Zabarwienie w stanie płynnym ma ciemnozielone i jest przy tym kleisty i ciągliwy. Po skrystalizowaniu, co następuje dość trudno, przybiera barwę jaśniejszą. Miody spadziowe w porównaniu z innymi miodami nektarowymi zawierają znaczenie więcej fermentów, soli mineralnych, kwasów organicznych i inhibiny. Te miody, które pochodzą ze spadzi z drzew iglastych zawierają substancje skutecznie leczące schorzenia dróg oddechowych. Ponadto miody spadziowe stosowane są w pylicy płuc, w zaburzeniach przemiany materii, w cukrzycy, astmie i katarze.

Działanie miodu na choroby układu krążenia.

Leczenie chorób układu krążenia przy użyciu miodu ma długą tradycję. Zwiększa on siłę skurczu i wydolność mięśnia sercowego oraz rozszerza naczynia wieńcowe i obwodowe, przez co łagodzi dolegliwości wieńcowe i nadciśnienie tętnicze. Na efekt obniżający ciśnienie ma również wpływ jego działanie moczopędne. Niektórzy autorzy podają, że miód ma także działanie przeciwarytmiczne.
Należy wspomnieć, że miód działa na układ sercowo – naczyniowy pośrednio, poprzez działanie uspokajające i antyoksydacyjne (uważany jest za „zmiatacza” wolnych rodników) oraz działanie kardioprotekcyjne (ułatwia prawidłową pracę serca), za które jak przypuszcza się odpowiada zawarta w miodzie acetylocholonia, sole mineralne i witaminy.
Wzmocnienie siły działania miodu obserwowano przy łączeniu go z wyciągami ziołowymi, zwłaszcza z wyciągiem z kwiatostanu głogu i olejkiem melisowym.
Najczęściej stosuje się 1 – 2 łyżeczki miodu 2 -3 x dziennie. Osoby cierpiące na choroby układu krążenia stosują miód jako środek pomocniczy w zaburzeniach emocjonalnych.
Miód ma wielowiekową tradycję, jako środek łagodnie uspokajający. Polecany jest sam lub z dodatkami ziołowymi, np. melisą, do stosowania ciągłego w zespołach nerwicowych (2 – 3 x dziennie 2 łyżeczki) oraz jako środek ułatwiający zasypianie w dawce 2 łyżek stołowych bezpośrednio przed snem.
Miód polecany jest osobom, które intensywnie pracują intelektualnie, gdyż na skutek unikalnych własności odżywczych szczególnie poprawia czynności ośrodkowego układu nerwowego i korzystnie wpływa na rozwój psychiczny i umysłowy, zwłaszcza u dzieci i osób starszych.
Zioła najczęściej dodawane do miodu, stosowane w schorzeniach układu krążenia i systemu nerwowego to głóg i melisa.
Kwiatostan Głogu ma działanie bezpośrednie na mięsień sercowy – wzmaga nieznacznie siłę jego skurczów a zwalnia ich częstotliwość. Rozszerza naczynia mózgowe. Działa uspokajająco, rozkurczowo na mięśnie gładkie jelit, macicy, dróg moczowych oraz naczyń krwionośnych, zwłaszcza naczyń wieńcowych serca.
Liść Melisy wykazuje łagodne działanie uspokajające, ułatwia zasypiania. Łagodnie obniża ciśnienie tętnicze krwi . Ma własności przeciwbakteryjne i przeciwwirusowe.

Działanie miodu w chorobach układu oddechowego.

Miód stosowany jest zarówno w leczeniu jak i w profilaktyce chorób układu oddechowego. Obserwowano działanie przeciwdrobnoustrojowe miodu na najczęstsze patogeny chorób zakaźnych układu oddechowego. Zarówno na bakterie gram(-) , gram(+) oraz grzyby drożdżakowe. Uważa się, że działanie przeciwbakteryjne miodu warunkowane jest obecnością olejków eterycznych, a nade wszystko nadtlenku wodoru (powstaje on szczególnie łatwo w roztworach wodnych miodu). Działanie terapeutyczne miodu obserwuje się w prawie wszystkich zapalnych chorobach układu oddechowego, zarówno górnych (zapalanie gardła, nosogardzieli, migdałków, krtani, zapalanie zatok) jak i dolnych partii (zapalanie oskrzeli i płuc). Efekty terapeutyczne powodowane są tym, że poza działaniem przeciwdrobnoustrojowym działa wykrztuśnie, rozluźnia wydzielinę oskrzelową oraz działa przeciwzapalnie na drogi oddechowe. W wypadku leczenia chorób układu oddechowego dobre efekty uzyskuje się przy podawaniu miodu doustnie, zwłaszcza jeżeli jest rozpuszczony w wodzie lub w naparze ziół, a chory uprzednio roztworem tym popłucze sobie gardło, a następnie połknie. Zaobserwowano, że stałe używanie miodu zapobiega rozwojowi pylicy płuc u osób na nią narażonych, zwłaszcza korzystnie działa stosowanie miodu w połączeniu z pyłkiem pszczelim. Wynika to prawdopodobnie z ułatwionego odkrztuszania wydzieliny z płuc. Bardzo dobre efekty lecznicze obserwowano stosując inhalacje miodem. Inhalację można wykonać poprzez rozpuszczenie miodu w gorącej wodzie do 450C, w dużym naczyniu, i wdychanie ulatniającej się pary. Aby utrzymać temp. ok. 40 – 450 C można naczynie podgrzewać na maszynce elektrycznej bądź co chwilę dolewać małą ilość gorącej wody.

Działanie miodu w chorobach układu pokarmowego.

Miód pszczeli działa korzystnie na wszystkie odcinki przewodu pokarmowego – żołądek, dwunastnicę, jelito cienkie i jelito grube.
W wypadku choroby wrzodowej żołądka i dwunastnicy zaobserwowano dobre efekty przy stosowaniu rozpuszczonego miodu w ciepłej wodzie lub w naparach ziołowych. Należy go pić małymi łykami na godzinę przed jedzeniem. Metoda ta powoduje stymulację gruczołów śluzowych żołądka, co w efekcie zwiększa warstwę ochronną śluzu na jego błonie śluzowej. Picie małymi łykami roztworu miodu nie prowokuje żołądka do zwiększonego wydzielania kwasu solnego. Jeżeli chcemy leczyć niedokwaśność żołądka należy zastosować roztwór miodu tuż przed jedzeniem i wypić szybko cała szklankę.
Miód również ma duże znaczenie w leczeniu chorób jelit. Pobudza on wydzielanie soków trawiennych przez jelito cienkie (najlepsze efekty daje rozpuszczenie w wodzie 2-4 łyżeczek miodu) i wzmaga perystaltykę tego jelita.
Korzystne efekty zaobserwowano w leczeniu miodem stanów zapalnych jelita grubego. Szczególnie dobre efekty uzyskano łącząc miód z pyłkiem pszczelim i propolisem.
Zioła najczęściej dodawane do miodu, stosowane w schorzeniach układu oddechowego i m pokarmowego to owoc kopru oraz korzeń prawoślazu.
Owoc kopru wł. – ma działanie wykrztuśne i przeciwzapalne w obrębie układu oddechowego. Działa rozkurczowo na mięśnie gładkie przewodu pokarmowego. Pobudza wydzielanie soku żołądkowego. Hamuje rozwój drobnoustrojów w jelitach. Pobudza laktację. Działa wiatropędnie.
Korzeń Prawoślazu chroni błony śluzowe przed szkodliwym wpływem czynników zewnętrznych, ułatwia regenerację uszkodzonych fragmentów błony śluzowej. Ułatwia odkrztuszanie. Działa przeciwzapalnie w obrębie układu oddechowego i przewodu pokarmowego.